En zij reisde nog lang en gelukkig...

Lieve allemaal,

Inmiddels ben ik weer thuis maar natuurlijk wil ik jullie niet onthouden van mijn laatste avonturen. Dus bij deze nog het slot.

Na Queenstown ben ik ziek geworden in het Mount Cook National Park. Niet dat ik die drie dagen in bed veel gemist heb want het regende alleen maar en Mount Cook heb ik niet gezien. Ik neem dus aan dat die niet bestaat want anders is de teleurstelling van het niet zien wel erg groot bij mij (volgende keer beter). Via Lake Tekapo (take-a-poo zoals ik het ook wel noem) en Rangitata in Christchurch aangekomen. Dat was een schrok! Het is nu alweer drie jaar geleden dat de aardbeving heeft plaatsgevonden maar het leek alsof die de maand ervoor was geweest. Alles in het centrum lag nog in puin, er was nog nauwelijks opgeruimd. Daar waren ze wel mee bezig toen ik er was, maar je zou dus niet zeggen dat de ramp zich drie jaar geleden had voorgedaan. Niet in Christchurch gebleven, er alleen gestopt zodat ik de Trans Alpine Line kon nemen. Mijn laatste echte stop in NZ was in Kaikoura. Prachtige plaats, prachtig weer en prachtige paar laatste dagen beleefd.

Toen kwam mijn grote reis naar Indonesië. Die bestond uit twee dagen in de bus ferry om van Kaikoura naar Auckland te komen. Vervolgens 4 vluchten van Auckland - Sydney - Taipie - Bangkok - Bali. Na 48 uur (waarvan 20 doorgebracht op een bankje op het vliegveld in Bangkok) eindelijk op plaats van bestemming: Komune Beach op Bali! Prachtig resort en er precies gedaan wat ik wilde doen: helemaal NIETS! Ben 1 dagje naar het Safari Park geweest, maar de overige dagen heb ik voornamelijk aan het zwembad geleden of gewoon simpel op bed. Ik was uitgeput.
Na een week was die pret ook voorbij en heb ik mij met een levensgevaarlijk tocht in een taxi naar Ubud laten brengen waar ik de fietsgroep van Djoser ontmoette. Deze hadden net een lange vlucht achter de rug en gingen linea recta richting zwembad/hotelkamer. Ik die al een week in een soort van coma had gelegen had wel wat energie en ben Ubud op eigen houtje gaan verkennen (goddank heb ik richtingsgevoel). In het apenbos terecht gekomen, ansichtkaarten voor ouders vrienden gekocht en toen terug gewandeld. Daar bij het zwembad een deel van de groep ontmoet en gezellig zitten kletsen.
De volgende dagen bestonden voornamelijk uit vroeg opstaan (geen probleem), ontbijten, fietsen (eerste dagen zeker probleem...jeez wat een pijn na een half jaar niet op een fiets gezeten te hebben), aankomen op een nieuwe plek, zwembad in indien aanwezig en avondeten. In het plaatsje Lovina ben ik nog met twee heren van de groep uit geweest in een bar/disco, wat een zeer geslaagde avond was!
Na een week zijn we met een ferry van Bali naar Lombok gevaren waar we ook nog enkele fietstochten hebben gemaakt (5 op Bali en 5 op Lombok) en ook nog een wandeling door de rijstvelden. Zowel Bali als Lombok zijn prachtig, chaotisch met verkeer en interessant qua cultuur en gewoontes, maar het toetje was toch weer het beste: Gili Meno. Mocht je ooit eens die kant op gaan en je verlangt naar niets anders dan zon, strand en zee...ga naar Gili Meno!
De laatste twee en halve dag hebben we hier doorgebracht en dat was walhalla! Hagelwitte stranden, turquoise zee en eigenlijk altijd zon. 's Avonds heerlijk gegeten en vervolgens de bar opgezocht om me eens flink te laten gaan (baco's en Johanna is geen goede combinatie).
Helaas komt aan alles een einde en op 24 mei afscheid genomen van de groep en van Indonesië om mijn reis naar Amsterdam te beginnen. Daar werd ik om 10 uur 's ochtends op 27 mei door mijn broer, vader en huilende moeder opgewacht! Home sweet home!